Toen ik acht jaar geleden mijn vriend ontmoette, had zowel hij als ik twee oudere katten. We hebben allebei als student in onze eerste eigen woning katten in huis genomen. Vijftien jaar lang deelden we apart van elkaar lief en leed met onze katten. Onze huishoudens werden op den duur samengevoegd. Opgeteld zestig kattenjaren, dat is nogal wat…
Tussen maart 2009 en maart 2010 verlieten deze vier bijzondere kattenzieltjes ons een voor een, keurig met drie maanden ertussen, alsof ze een planning hadden gemaakt. Minnie, mijn cypers-witte ex-kater met de meisjesnaam, ging als eerste. Blakend van gezondheid, spinnend, kroelend, kopjes-gevend, maar helaas ook tumoren-groeiend. Minnie, mijn altijd goedgemutste troostheld, liet me ontroostbaar achter. De andere drie, Gizmo, Muddy Socks en Mickey, de broer van Minnie, kozen unaniem voor een acuut orgaanfalen, een vrij veel voorkomend einde voor stokoude katten.
Een leven zonder kattenbeesten in huis kan ik me niet voorstellen. Omdat het huis leeg was en ik als vrijwilliger in het plaatselijke dierenasiel werkte, sleepte ik al snel de eerste oude knar mee. Destijds nog onder het mom van ‘tijdelijke opvang’, maar wie ik daarmee voor de gek hield weet ik niet. Cindy, een prachtig zalmroze propje van een poes, was een chagrijnig dametje, totdat we al haar tanden lieten trekken. Ze klaarde op als een lentezonnetje. Poemba, een basketbal-ronde kerel, die gekke kleine pasjes moest maken door zijn enorme gewicht en daardoor doorgezakte polsjes. Moby Dick, aka Witje, een dove, witte, langharige prachtkat met nucleaire drollen. Als hij richting de kattenbak slenterde, gingen we klaar staan om zijn chemische bom direct te verwijderen. Witje heeft ons ooit tijdens een ritje naar de dierenarts in zijn reismandje verblijd met een van die chemische bommen. We hebben het ternauwernood overleefd.
Kapitein Rob, een sluipende oerkater van wel twintig jaar oud, die ooit de schrik van de buurt moet zijn geweest. Dottie Driepoot, de stoerste dame van de stad. Met het bonk-bonk van een piraat met een houten been huppelde ze het huis door, turend uit de scheelste kattenogen die ik ooit zag. Emma Lee, een blinde langharige feeks die me een tetanusprik liet halen, maar die ik desondanks heel erg lief vond.
Namen, herinneringen en potjes met as, dat is alles wat rest van deze bonte verzameling. Dat en een enorme liefde voor dit soort oude karakterbommetjes, die zomaar in elk dierenasiel te vinden zijn. Wat een rijkdom aan geweldige huisgenoten, vaak voor een verlaagd tarief aan te schaffen. Ik durf bijna deze unieke bron van gratis juweeltjes niet te delen, uit angst dat er straks geen oude knarren meer voor mij overblijven.
Frits is de huidige oude knar. We haalden hem op, onze nieuwe ‘pleegkat’ (who am I kidding?), vijf jaar oud, veel te jong voor ons. Maar hij was blind en hij moest ingeregeld worden op zijn hartmedicatie. Zijn rustige karakter en verzameling aandoeningen deed me al twijfelen aan die leeftijdsaanduiding. Nadat we opgegeven hadden te doen alsof we een nieuwe baas voor hem zochten, brachten we hem naar onze eigen dierenarts. Frits begon in de zomer mank te lopen, nadat hij dagelijks hele tochten door de tuin maakte. De dierenarts schoot röntgenplaatjes van hem en telde na het zien van de resultaten zomaar tien jaar bij zijn leeftijd op. Opgelucht namen we hem mee naar huis. Gelukkig, toch een oude baas! Medicinaal voer voor artrosekatten deed hem binnen een week als een kievit rondstappen.
Moraal van dit verhaal: wil je liever een zachte, gezellige, knorrende bol wol op schoot in plaats van continu vlijmscherpe speldenknopjes in je vel, in je benen, handen, neus, tenen en gordijnen dan zijn die overjarige ‘love-bugs’ zomaar te vinden! Oude katten kunnen wat duurder zijn in hun (dieet)voeding en medicijnen, maar over het algemeen vallen de kosten van die ouderdomskwaaltjes ontzettend mee.
Thuis met Martijn || Poedel Japie, galgo Omar, kat Frits || Pleeggezin voor honden en katten || Groningen || Redacteur Hebban Fantasy & Sciencefiction en Hebban non-fictie
Ik heb net 2 katten van 15 jaar geadopteerd broer en zus. Komen volgende week bij mij wonen. Ik vind ook dat oudere katten een eerlijke kans moeten krijgen.
Wat een geweldig verhaal! Ik heb zelf 2 katten die ik van kitten af aan heb. Als zij er ooit tussenuit glippen dan ga ik zeker naar het asiel om een “oude knar” fijne laatste jaren te geven. Kan me een huis zonder katten niet voorstellen!
In ons gezin loopt sinds vorig jaar zomer een dame van nu 12 rond. Na de scheiding van haar vorige baas kwam ze aandacht en tijd tekort en zou naar het asiel gebracht worden. Ik als hondenmens en op dat moment zonder huisdier kon dat niet laten gebeuren… En wat een wereld ging er voor mij open. Ze geniet van mijn tuin als ik thuis ben, ronkt heerlijk tegen me aan, mauwt als ze vindt dat het tijd is om geborsteld te worden, zit naast me op de leuning van de bank als ik lees of tv kijk en kan met haar mooie groene ogen me aankijken als ik met mezelf in de knoop zit alsof ze zeggen wil…laat het los en aai mij. Kortom, ik ben om en kan me niet voorstellen dat ze niet bij me is…
Onze ouwe knar is tussen de 14 en …? Slaapt veel maar gaat soms ineens als een gek spelen. Ze loopt rustig langs de honden langs en laat zich door ze wassen. Ze praat heel de dag als ze daar zin in heeft. Helaas is ze soms periodes in de war. Dan plast ze op rare plekken en maauwt ze snachts als krolse kat. De dierenarts heeft de helft van dr gebit verwijderd en ze eet gewoon vrolijk brokken. Ze is erg kieskeurig qua eten en spint als een gek als ze op dr buik geaaid word. Ik weet dat er een dag komt maar ik moet er niet aan denken. Gelukkig hebben we dan nog 3 ouder wordende katten 😉
Mooi verhaal en zo waar!
Zelf haal ik al jaren oude katten uit het asiel. Soms mag ik nog een paar jaar voor ze zorgen. Maar het gebeurt ook dat het afscheid al na 2 á 3 maanden op de loer ligt. lnmiddels word ik zelf ook een dagje ouder en ga nu alleen nog voor de leeftijd van boven de 15 jaar. Ben in november 2014 weer gezwicht voor een koppeltje (broer en zus) van ruim 16 jaar. Ze genieten intens en spelen met mooi weer graag “verstoppertje” in onze afgeschermde tuin. Als zij gelukkig zijn dan ben ik het ook!
Oude katten zijn geweldig! Ze hebben karakter! Je kunt niet om ze heen…. vooral omdat ze overal liggen te slapen. Onze Toet (ook een asiel kat) hebben we geadopteerd toen hij 7 was. Hij wordt morgen (15 mei 2015) al 23!!!
Zo waar! Ik had een setje; Blanco en Rosso die respectievelijk 20 en 21 jaar zijn geworden. Met name met Rosso had ik na 21 jaar zo’n band… Als hij miauwde wist ik precies wat hij wilde of bedoelde… Hij sliep ‘om mijn hoofd’… Inmiddels al 7 jaar een ander setje wit en rood, maar zo’n kat als Rosso tref je maar 1x in je leven.
Mooi al die verhalen! Ik heb zelf altijd aanlopers, die uiteindelijk niet meer weggaan. Net mijn oude Kerel op goede vrijdag in moeten laten slapen en zijn grote liefde Ouzo met haar 4 – 5 jaren jong is nu alleen. De twijfel, ga ik nu naar het asiel of wacht ik tot er weer wat aangeboden/aangelopen komt is er nog steeds. Voorlopig doet ze het heel goed, maar volgens mij mist ze haar kamaraadje! Nooit meer spelen, naast elkaar slapen, verdedigd worden tegen de buurtkatten…. ze slaapt nu niet meer in hun gezamenlijke mand. Misschien heb ik er nog wel meer moeite mee.
Binnenkort toch maar gaan kijken ( na die mooie verhalen) naar een mooie, wat oudere Heer.
Dit heb je zo goed geschreven. Ik ben van nature en vanuit opvoeding al een kattenliefhebber (das eigenlijk een understatement) , maar na het lezen van dit mooi geschreven verhaal zal zelfs een kattenhater een oude kat in huis willen nemen.
Daar ging mijn eerste blog voor Eigenwijs Blij toch even in veelvoud het internet over, dankzij de Dierenbescherming, die het deelde als ‘leestip’. De paparazzi stonden al voor de deur…;-)
Superfijn en leuk om te ontdekken dat ik niet de enige fan ben van die oude poezebeesten.
Mooi hoe dat kan gaan dan! Maar het is ook wel een erg fijn pleidooi voor het oudere poezenbeest.
Ik heb afgelopen november een karakterbommetje van 19 in huis gehaald: Minnie…. Wat een schat is het toch. En ik heb er al eentje van 20, maar zij is als 12-jarige bij me gekomen.
Ze zijn zo aandoenlijk die oudjes. Ben er gek op.
Heerlijk ook voor die katten om zo rustig en goed verzorgd tot aan hun laatste zucht geliefd te zijn met àl hun karakter-trekken …. Mijn dieren had ik ook tot het einde bij me, ( Poéss van de straat mee binnen gewandeld en nooit meer één poot over de drempel (naar buiten ) gezet, is naar jongste dochter verhuisd, die hem zo miste…
en nu het huis leeg is, ( een keuze om vrij te kunnen gaan en komen als ik wil, want geen oppas meer voorhanden )
mis ik het ook erg …
maar ja, ik geniet dan maar van de dieren in mijn omgeving, bij kennissen en vrienden , en van de verhaaltjes als déze !
Groetjes ,
Hanny – Toulouse / Frankrijk
( via link bij Marjan J. )