Een 6-urige werkdag, is dat fijn? Tijd voor de proef op de som!

22 december 2015

Eind september was er ineens buzz rond de opkomende 6-urige werkdag in Zweden. Zou veel fijner zijn voor iedereen. Het bleek min of meer een hoax, maar zette mij wel aan het denken. Als ZZP’er kan ik doen wat ik wil, maar moet ik ook gewoon facturabele uren draaien. Zou dat fijner gaan als ik zou kiezen voor een werkdag van slechts 6 uur? Ik testte het een tijdje uit.

Zweden: de zogenaamde werkdag van 6 uur

Het begon allemaal met een artikel in het online magazine van Fast Company: ‘Why Sweden Is Shifting To A 6-Hour Workday – Be more focused, have fewer meetings—and then go home early. It sounds like a dream, but it can work.’ Dat klinkt aantrekkelijk. In Zweden zouden steeds meer bedrijven kiezen voor de 6-urige werkdag. Het werk moet echter wel gedaan worden. Het resultaat: minder lummelen bij de koffieautomaat, in zinloze vergaderingen of op social media. En dan lekker vroeg naar huis om leuke dingen te doen. Ik vind het best aannemelijk klinken. In de reacties onder het artikel wordt echter al duidelijk dat het artikel behoorlijk overdreven is. Het idee van één CEO wordt gepresenteerd als een ware trend in Zweden. Hè, jammer…

6-urige werkdag: hoe zou het in de praktijk zijn?

Ik vond het idee van de werkdag van 6 uur wel zo aantrekkelijk klinken, dat ik toch wilde uitproberen hoe het voelt in de praktijk. Ik kan mijn klanten moeilijk voor meer uren laten betalen dan die ik werkelijk gewerkt heb, maar ik kan wel mijn overhead drastisch terugschroeven en een paar minder zinnige taken van mijn door mijzelf opgestelde to-do-lijst schrappen. En als ik dan ook nog een avond inruim voor de simpele klusjes, die ik dan kan doen met een wijntje erbij… Ja, dan lukt het mij om drie van mijn vier werkdagen te verkleinen tot 6 uur overdag werken. Een van die dagen wordt meteen opgesnoept door het huishouden dat ik dan samen met de huishoudster doe. De andere twee dagen heb ik ineens twee uur over. Voor wat? Ik heb nog geen flauw idee.

Een paar weken testen met de 6-urige werkdag

Eind november, begin december probeerde ik zo’n vijf weken lang uit of de 6-urige werkdag voor mij zou kunnen werken. De eerste paar dagen kon ik maar moeilijk wennen. Ik begon enorm te smeren. Dus ik nam juist langere pauzes en zat meer te scrollen op nieuwssites en social media. Daardoor werkte ik effectief inderdaad maar zes uur, maar was ik alsnog pas rond half zes vrij. Zo werkt het niet, natuurlijk.

Ik moest dus strenger voor mijzelf zijn. Sprinten en dan genieten. Vervolgens werd ik juist weer veel te streng. Ik ‘vergat’ te lunchen en buffelde gewoon door van acht tot twee. Dat klinkt ideaal, maar die laatste twee uur deed ik praktisch niks zinnigs meer, omdat mijn energie allang op was.

Poging drie. En toen ineens had ik hem door. Ik nam wat langer de tijd voor het wegbrengen van mijn dochter en begon de werkdag om half negen met een extra kop koffie. Drie uur sprintend werken en vervolgens van half twaalf tot twaalf uur lunchen. Met een jong kind raak je gewend aan vroeg eten. Ten slotte nogmaals drie uur stevig doorwerken en dan vanaf drie uur vrij zijn. Ideaal dat de werkdag zo in twee gelijke delen wordt gedeeld. Twee zulke sprints trekken is precies wat ik qua energie aankan. Hierna heb ik nog mooi twee uur de tijd om iets totaal anders te doen, voordat ik de keuken induik. Wat dat ‘totaal andere’ dan moet zijn is nog een beetje zoeken. Maar het kan!

Voor voortzetting vatbaar?

Het was dus wel een tijdje zoeken en uitproberen, maar ik kan hier zeker aan wennen. Daarom zet ik mijn experiment in 2016 op dezelfde manier voort. In de praktijk betekent dat dat ik op twee van mijn vier werkdagen voortaan al om drie uur in de middag vrij ben om te doen en laten wat ik wil. Sporten, in bad, lummelen, een boek lezen, een taart bakken, wandelen, shoppen, het kan allemaal. En is bovendien een stuk bevredigender dan voor de zoveelste keer kijken of er wat gebeurt op Twitter of Facebook. Hoax of niet, ik ben best wel fan van die 6-urige werkdag!

Credits foto: David Davies, licentie CC BY 2.0 (Commercieel hergebruik, inclusief aanpassing).

Laat je reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met een *