Ik kan rustig stellen dat ik het erg getroffen heb met al mijn leuke werkzaamheden. Voor mijn baan kom ik op het TT circuit en aan boord van schepen, voor mijn eigen bedrijf kijk ik in de keuken van de bibliotheek, een schildersbedrijf, een pompverhuurbedrijf of gemeentes en ik schrijf blogs over wat mij zoal bezighoudt. Diversiteit alom en ik verveel me dan ook geen moment. Af en toe komt er zo iets leuks voorbij wat je gewoon niet kan weigeren. Een netwerk-vriendin vroeg me of ik als kritisch consument in gesprek wilde met een duurzame boer. Ik hoefde verder niets te doen: vragen stellen en geïnteresseerd zijn in zijn antwoord en verhaal. Het verhaal werd door een journalist gemaakt die er bij zat en een fotograaf zou een leuke foto maken. Nou, dat scenario past uitstekend bij mij.

Bij het bouwen van een nieuwe woning komt er nog een leuke uitdaging om de hoek kijken: het inrichten van de tuin. Aangezien we dit jaar waarschijnlijk niet meer veel aan onze nieuwe tuin gaan beleven, de planning is dat we rond november de woning kunnen betrekken, heb ik nog even om het een en ander uit te zoeken. Want hoe richt je een tuin in en hoe kies ik een geschikte boom?

Mijn bewustzijn om een bijdrage te leveren aan een betere wereld wordt steeds een klein beetje groter. Het zit em ook in de kleine dingen die ik kan doen: afval scheiden, houten huis bouwen (ehm, klein?), biologisch eten, etc. En ik geniet er van. Want naast dat het goed is, wordt het ook gewoon leuk gemaakt! Dus zelfs al ben je niet een echte wereldverbeteraar, soms doe je al een bijdrage zonder de boodschap erachter bewust te herkennen, want het is zo’n leuk product/activiteit en die wil je hebben of aan mee doen! Zo ook de bio bidons van Tulper, die ik mocht testen.

Van huis uit heb ik geen advies mee gekregen hoe ik een bijdrage kan leveren om zuinig te zijn op onze aarde. De kreten ‘wees zuinig op onze aarde’, ‘doe de kachel eens een tandje lager, da’s goed voor het milieu’ of ‘niet te lang douchen’ hadden meestal een financieel karakter in plaats van uit mededogen voor moeder aarde. De laatste jaren kun je er niet meer omheen: de wereld verzorgt haar bewoners uitstekend, maar wij moeten als bezoekers wel zuiniger zijn met onze levensbron. Want die is niet onuitputtelijk en voor alles in te zetten! Denk aan het gas-verhaal in Groningen of de windmolenparken op de Noordzee. Dit wordt geen doemdenk-verhaal, maar een klein verhaaltje over hoe ik dit een positieve draai kan geven bij bijvoorbeeld de bouw van ons nieuwe huis.

Mijn eigenwijs blije loopbaan begon in januari 2016 met 7 dagen koud douchen. Een uitdaging voor iemand die van warmte houdt. Maar ik heb het volgehouden en ervan geleerd en genoten. Het leek de hoofdredacteur van dit blog een goed idee dat ik elke maand een challenge aan zou gaan om daar vervolgens verslag over uit te brengen. Het afgelopen jaar is een mengeling geworden van challenges, testen en uitproberen. Wat heb ik een lol gehad! Voordat ik hiermee begon had ik geen idee hoe dit mijn leven zou beïnvloeden, het ging mij om het ‘lekker schrijven’ vanuit het principe: liever inconsequent goed, dan consequent fout.

Een mens verzamelt in zijn leven heel wat spullen, sommige waardevol en andere weer gewone prullen om een plek op te leuken. Eens in de zoveel tijd komt er een moment waarop je de behoefte voelt om het een en ander op te ruimen, bijvoorbeeld als je schoonmoeder op visite komt of een vriendin van wie je weet dat ze altijd heel opgeruimd is. Voor mij is een andere reden ontstaan: we hebben verhuisplannen. Deze week had ik het met een collega over het aantal dozen dat ik zou gaan inpakken, ik schatte dat het rond de 20 zouden zijn. Nadat mijn collegaatje weer bijgekomen was van het schaterlachen, sprak ze de profetische woorden: ‘Schat, het worden er eerder 60!’. Dat zette mij aan het denken: heb ik echt zoveel spullen? En erger nog: heb ik ze nodig en waardeer ik wat ik heb?